Onzekerheid
Misschien herken je het wel: je bent redelijk succesvol in het leven. Je hebt leuke vrienden, een fijne baan, een goede relatie. Je voelt dat je iets toe kan voegen aan het leven, dat het zin heeft dat je er bent. Misschien heb je ook kinderen of een fijne familie.
En je doet regelmatig leuke dingen. Dingen waar je blij van wordt en waar je van kunt ontspannen.
Kortom: niks aan de hand toch? Of toch wel?
Ja toch wel. Toch kan er aan de basis van dit ogenschijnlijke fijne leven een constante stroom van onzekerheid liggen.
Zo was dat in ieder geval bij mij. Ik deed mijn best om een leuke vriendin, moeder, zus te zijn. Ik werd een ster in aanvoelen wat er nodig was, wat er verwacht werd. Om maar niemand teleur te stellen. Ik wilde oprecht dat mensen me aardig vonden. Dat ze zouden zeggen: bij haar voel ik me echt op mijn gemak. Bij haar kan ik altijd mijn verhaal kwijt.
Ik probeerde uit mijn werk te halen wat er in zat, maar altijd voelde ik een soort onrust. Een angst dat ik niet goed genoeg was. Dat ik op een dag door de mand zou vallen omdat het allemaal niks voorstelde wat ik kon en in te brengen had. Ik zette andere mensen op een voetstuk. Tijdens team overleggen was ik onder de indruk van wat anderen inbrachten. Ik vroeg me af waar ze die kennis en vaardigheden vandaan haalden. En ik vroeg me af wat eigenlijk mijn aandeel was in het geheel. Wat was nou eigenlijk mijn plek? Mijn meerwaarde?
Lange tijd had ik op zondag als het weekend voorbij was, een onbestemd gevoel om weer die grote, boze buitenwereld in te moeten. Om nog maar niet te spreken van de moeite die ik had om na de vakantie weer een beetje mee te draaien…
Herken je het een beetje? Of helemaal?
Dit is geen leven toch? Dit is overleven. Of een leven geleefd voor anderen, in plaats van voor jezelf. Dat kan ook anders.
Tijdens een opleiding voor persoonlijke ontwikkeling begon het te dagen. Ik begon te ervaren dat er niks mis is met mij. Nou ja, er was een ding mis. Ik had mijn antenne bijna alleen maar naar de buitenwereld afgesteld staan. En dat moest anders. Ik heb geleerd om mijn aandacht naar binnen te richten. Ik heb geleerd wat het met me doet als ik mijn voeten op de aarde voel, mijn schouders kan laten zakken en mijn ogen zacht kan maken.
Ik heb ontdekt dat mijn onzekerheid en mijn twijfels mijn kracht zijn. Dat ik een uniek mens ben met unieke gevoelens en gedachten en dat het juist de bedoeling is om die naar buiten te brengen. Om die te delen met anderen, zodat we er allemaal iets aan kunnen hebben. Ik heb geleerd dat het juist de bedoeling is dat ik mijn plek inneem en ga staan voor wie ik ben met al mijn twijfels, angsten, verdriet, enthousiasme, gekkigheden en onvolmaaktheden.
Ik zag in dat mijn gedachten, die gek makende stemmen die alles veroordelen en in hokjes willen stoppen, niks te maken hebben met de werkelijkheid. Die gedachten die mijn niet-helpende overtuigingen steeds leken te bevestigen zodat ik me onzeker voelde zijn helemaal niet wie ik ben. Met onze gedachten creëren we een wereld die niet bestaat. Die alleen bestaat in ons kleine hoofdje en als je daarin gelooft dan heb je geen leven. Ik ontdekte dat ik mijn gedachten niet ben. Dat de werkelijkheid heel anders is. Vrij, open, een enorme liefdevolle ruimte waarin gespeeld mag worden. Wow!
En toen ik dat kon voelen ging het stromen in mij. Een enorme gevoel van liefde kwam vrij. Niet alleen voor mezelf, maar vooral ook voor anderen. Die, zonder uitzondering, allemaal worstelen met dezelfde onzekerheden.
En ik dacht: aha! Dat is wat ik te bieden heb; onvoorwaardelijke liefde, openheid naar dat wat er is. Zonder oordeel, zonder goed of fout. Met mildheid en zachtheid kijken naar de dingen die langskomen. Zowel die van mezelf als die van anderen. En dat werkt. Ik ben een verbinder. Ik ben een plek voor mensen waar ze tot rust kunnen komen. Waar ze alles waarvoor ze op hun tenen lopen, alles waar ze van zichzelf zo hun best voor moeten doen even kunnen laten voor wat het is. Zodat ze kunnen voelen: ik ben hier. Voel maar, met je hand op je buik. Voel maar met je hand op je hart. Ik ben hier; een heel mens met alles erop en eraan. Die zijn plek in mag nemen. Die er mag zijn met alles wat er is. Zonder oordeel.
Word maar zacht, rust maar uit… rust maar…. Je hoeft het allemaal niet meer hoog te houden. Er is niets om je voor te verantwoorden. Je hoeft niet meer je best te doen. Je mag er zijn met alles wat je in je hebt. Je mag er gewoon zijn.
Wat een rijkdom……